Wydawnictwo „Apostolicum” (Warszawa – Ząbki 2013)

Opis książki:

Zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem… (Flp 2,12)

Ratuj duszę swoją, póki nie jest za późno!

Niemal w każdej parafii powiększa się liczba tzw. wierzących niepraktykujących, którzy żywią głębokie przekonanie o pewności zbawienia na podstawie samego intelektualnego uznania istnienia Boga, przypisując sobie nie lada zasługę z tego powodu. Wiarę religijną i możliwość zbawienia redukuje się do wymiaru antropocentrycznego: eksponuje się zasady moralne i obowiązki wobec człowieka, a zupełnie pomija się Boga, co może rodzić fałszywe przekonanie, że zbawienie można osiągnąć… bez Boga, o własnych siłach przez wypełnianie tzw. dobrych uczynków wobec bliźnich (autosoteryzm filantropijny)! Istnieje zatem nagląca potrzeba, aby rzucić wyzwanie tym coraz bardziej rozprzestrzeniającym się laickim trendom, dla wykazania ich bezzasadności.

W poczuciu fundamentalnej troski o zbawienie wieczne wiernych napisałem książkę pt. Autostrada do wiecznego zatracenia katolików niepraktykujących? (Wydawnictwo „Apostolicum”, Warszawa – Ząbki 2013). Na podstawie 181 przykładów, przede wszystkim z kapłańskiej posługi, książka rozprawia się z absurdami laickiej „dogmatyki” (tzn. pseudoteologii stworzonej przez siebie na własny użytek) typu:

* Jestem wierzący, ale niepraktykujący

* Chrystus  – tak, Kościół – nie!

* Nie uczęszczam na Mszę św., bo wolę się w lesie pomodlić – Bóg jest wszędzie

* Nikogo nie zabiłem – nie mam grzechów

* Do zbawienia nie trzeba praktyk religijnych, wystarczy być dobrym człowiekiem

* Nie mam czasu na modlitwę, bo pracuję

* Nie zachowuję postu, bo nie jestem fanatykiem religijnym (katotalibem)

* Nie chodzę do kościoła, bo… nie czuję takiej potrzeby

* Piekła nie ma – Bóg jest miłosierny

* Jestem katolikiem, ale ja uważam, że… [kontestacja nauki Chrystusa i Kościoła].

 

Książka wykazuje ich irracjonalność. Kierowanie się nimi jest próbą usprawiedliwienia lekceważenia Boga. To karykatura wiary.

Książka jest apologią Boga i obowiązków religijno-moralnych względem Niego wobec powszechnej postawy lekceważenia Go, najczęściej pod parawanem subiektywnie i pokrętnie pojmowanego filantropizmu. Odsłania absurd i przewrotność postawy wiary katolików niepraktykujących. Opiera się ona na wnikliwej analizie teologicznej. Są tu podane odnośniki do poszczególnych wersetów Pisma Świętego i dokumentów Magisterium Kościoła dla wykazania, że analiza danego zjawiska opiera się na nauce Chrystusa i Kościoła, a nie jest wypadkową prywatnych poglądów, insynuacji, czy – tym bardziej – uprzedzeń autora.

Książka posiada charakter interdyscyplinarny. Zastosowano w niej wiedzę z zakresu nauk teologicznych, prawa kanonicznego oraz nauk świeckich (psychologia, pedagogika, socjologia, politologia). Wykorzystano w niej przede wszystkim przemyślenia autora z kapłańskiej posługi duszpasterskiej, nadając im formę przykładów z komentarzami teologicznymi. Z tego powodu powyższa publikacja jest także świadectwem wiary autora.

Choć książka posiada charakter zdecydowanie krytyczny i polemiczny, jej celem nie jest pamflet skierowany przeciwko katolikom niepraktykującym ani też próba ich oskarżania czy demonizowania. Ukazanie negatywnych przykładów ma jedynie przekonać o areligijności i irracjonalności pewnego typu postaw u osób deklarujących jako niepraktykujący, aby ich pobudzić do refleksji nad własną wiarą i relacją do Boga, a w następstwie doprowadzić do nawrócenia.

Nie chodzi tu zatem o dyskredytowanie kogokolwiek, ani tym bardziej o dokonanie „sądu” nad osobami niepraktykującymi, bo to leży wyłącznie w kompetencji Boga, lecz o skłonienie ich do zastanowienia się nad sobą zawczasu, zanim staną oni przed Bogiem w chwili śmierci i będą musieli zdać rachunek ze swojego życia; wtedy bowiem byłoby za późno na nawrócenie i jakiekolwiek korekty.

Książka nie ogranicza się do krytycznej analizy określonych postaw wiary katolików niepraktykujących. Z racji pozytywnego wykładu prawd wiary, w ramach komentarzy do poszczególnych przykładów, książka pomaga w zrozumieniu bądź przypomnieniu jej wymogów. Dlatego można ją dodatkowo uważać za poradnik życia chrześcijańskiego.

Liczne przykłady (181), przytoczone w książce, stanowią egzystencjalno-pastoralne wprowadzenie do omawianych problemów. Mają one szczególne zastosowanie w odniesieniu do tych czytelników, dla których komentarz teologiczny może wydawać się za trudny lub zbyt obszerny.

Książka skierowana jest do:

1)      katolików niepraktykujących, aby zweryfikowali i przemyśleli swoją postawę wiary – czy wbrew samozadowoleniu nie należą do grupy ludzi najbardziej oddalonych od Boga i narażonych na utratę zbawienia wiecznego?

2)      katolików praktykujących, aby pogłębili swoją wiedzę religijną i wiarę oraz uzyskali konkretną pomoc teologiczno-pastoralną w reewangelizacji osób niepraktykujących.

W zamierzeniach autora książka ma być swoistym „kołem ratunkowym” (S. O. S.) przed zatraceniem wiecznym dla wielu katolików niepraktykujących, którzy nie widzą niczego złego w swej, w istocie rzeczy całkowicie wypaczonej postawie wiary.

 

Spis treści książki

I.  Wymiar patologii wiary

1.     Wypaczone pojęcie wiary

2.     Obojętność wobec Boga

3.     Partycypacja w bluźnierstwie przeciw Bogu

4.      Fałszywe rozumienie miłości Boga

5.      Lekceważenie woli Boga

6.      Nieposłuszeństwo wobec Boga

7.      Instrumentalne traktowanie Boga

8.      Postępująca laicyzacja i desakralizacja

9.      Ekspansja formalizmu, pęd do ostentacji

10.    Irracjonalny, patologiczny, bezbożny lęk

11.    Urojona, obłudna niezaradność

12.    Agresja wobec osób praktykujących

13.    Antychrześcijańskie podejście do śmierci

 

 II. Wymiar doktrynalny

1.      Ignorancja religijna

2.      Zabobonność

3.      Bałwochwalstwo

4.      Kwestionowanie prawd wiary i moralności katolickiej

5.      Selektywność doktrynalna, czyli dyktatura relatywizmu

6.      Tworzenie własnej doktryny

7.      Oskarżanie Boga o istnienie i tolerowania zła w świecie

8.      Podważanie istnienia piekła

9.     „Herezja” pracoholizmu 

10.   „Herezja” filantropijnego autosoteryzmu

11.    Zrównanie katolicyzmu z innymi religiami

12.    Podatność na sekty

13.    Przyzwolenie na wróżbiarstwo i astrologię

14.    Korzystanie z medycyny alternatywnej

15.    Skażenie spirytyzmem i ezoteryzmem

 

III. Wymiar sakramentalno-liturgiczny

 1.     Zaniedbywanie uczestnictwa we Mszy Świętej

2.     Zaniedbywanie sakramentu pokuty

3.     Lekceważenie Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania

4.     Znudzenie liturgią

5.     Specyficzne formy „pobożności liturgicznej”

IV. Wymiar etyczno-moralny

1.     Prymitywizm etyczny

2.     Pycha (irracjonalne zadowolenie z siebie)

3.     Zanik poczucia grzechu

4.      Grzech przeciwko Duchowi Świętemu

5.     Hipokryzja

6.     Cynizm i przewrotność

7.     Nieład moralny

8.     Skłonność do samobójstwa

 

V. Wymiar życia duchowego

1.     Neopogańskie przeżywanie niedzieli

2.     Zaniedbywanie modlitwy

3.     Zaniedbywanie praktyki pokutnej

4.     Duchowa stagnacja

5.     Duchowe lenistwo

6.     Nieustanne zabieganie o sprawy doczesne

7.     Konsumpcjonizm

8.     Brak troski o uświęcenie

9.     Antychrześcijańskie traktowanie cierpienia

 

VI. Wymiar eklezjalny

1.    Permanentna krytyka aż do negacji Kościoła

2.    Nienawiść do Kościoła (bazarowy antyklerykalizm)

3.    Gorszenie się i odchodzenie od Kościoła

4.    Tworzenie wypaczonej wizji Kościoła

5.    Brak zaangażowania w życie Kościoła

6.    Brak troski o świątynię

 

VII. Wymiar społeczno-apostolski

1.     Brak świadectwa wiary lub złe świadectwo

2.     Abstrahowanie od polityki, czyli… polityka karygodnego zaniedbania

3.     Głosowanie na partie lewicowe lub liberalne, czyli polityka apostazji

4.     Zaniedbanie przez rodziców obowiązku wychowania religijnego

5.     Zaniedbanie przez chrzestnych obowiązku wychowania religijnego