ks. dr Sebastian Kępa

I. Kapłańskie „CV”

Doktor teologii z zakresu „teologia pastoralna”

Wykładowca teologii pastoralnej

Redaktor radiowy

Autor książek

Autor artykułów prasowych

Ewangelizator

Rekolekcjonista

II. Przełomowe wydarzenie w życiu

Sakrament bierzmowania
(przyjęcie daru DUCHA ŚWIĘTEGO)

III. Charakterystyczny rys osobowości kapłańskiej

Szczególne umiłowanie i najwyższa cześć dla DUCHA ŚWIĘTEGO

IV. Naczelny charyzmat kapłański

EWANGELIZACJA
KATOLIKÓW NIEPRAKTYKUJĄCYCH
(„wierzących niepraktykujących”)

Motto biblijne z obrazka prymicyjnego

(ukazujące istotę jego powołania):

Bóg wybrał właśnie to,

co słabe i wzgardzone przez świat,

aby tym pełniej okazać

potęgę swojej mocy i łaski

(por. 1 Kor 1,27-29)

Podziękowanie Bogu przez ks. Prymicjanta:

Panie mój, cóż Ci oddać mogę

Za bezmiar niezliczonych łask

W każdy dzień chwalić będę Cię,

Wielbić Cię. Alleluja.

V. Najbardziej cenione wydarzenie historyczne

Wiktoria króla polskiego Jana III Sobieskiego pod Wiedniem w 1683 r.
(zatrzymanie inwazji islamu w Europie)

Wiktoria wiedeńska odniesiona 12 września 1683 roku, należy do wyjątkowych w historii Polski i Europy, ponieważ stała się wówczas pierwszym i największym zwycięstwem nad potęgą otomańską. Nigdy dotąd nie zdarzyło się, aby olbrzymia armia sułtana (szacowana w przybliżeniu na 55 – 60 tysięcy ludzi) została doszczętnie rozgromiona.

Jan III Sobieski oświadczył pokornie: „Przybyliśmy, zobaczyliśmy, a Bóg zwyciężył” (Venimus, vidimus, Deus vicit). Dzień zwycięstwa upamiętniono ogłoszeniem 12 września dniem Wspomnienia Najświętszego Imienia Maryi.

Bitwa pod Wiedniem po wieki rozsławiła imię Jana III Sobieskiego i to daleko poza granicami Europy. W dalekim Iranie polski król otrzymał zaszczytny przydomek El Ghazi – Zwycięzca, a jego imię budziło jeszcze większą grozę wśród Turków, zwących go „Lwem Lechistanu”. Zresztą jego talenty dowódcze zawsze budziły podziw, respekt i szacunek, także u potomnych, np. pruski generał Carl von Clausewitz, znany teoretyk wojskowości, zaliczył Jana III do najwybitniejszych wodzów wszechczasów.

W świadomości powszechnej Polaków wiktoria wiedeńska utrwaliła obraz Rzeczpospolitej jako Przedmurza Chrześcijaństwa – Antemurale christianitatis.

Zwycięstwo Sobieskiego pod Wiedniem muzułmanie uważali na największą w historii klęskę islamu. Dlatego na dzień pomsty wybrali datę 11 września 2001 dokonując zamachu terrorystycznego na wieże World Trade Center, w którym zginęło ponad 3 tysiące ludzi.

Word Trade Center (WTC) – przed zamachem:

Word Trade Center (WTC) – po zamachu:

VI. Kapłańskie posłannictwo

APOLOGIA wiary katolickiej.

Bycie ŚWIADKIEM (martyr), ŻOŁNIERZEM (miles) Chrystusa, OBROŃCĄ wiary (defensor fidei)

VII. Najbardziej ceniony anioł

Św. Michał Archanioł

Archanioł Michał, hebr. Mîchā’ēl [któż jak Bóg] – w religii chrześcijańskiej jeden z archaniołów, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. W religii judaistycznej wymienia się Michała wśród siedmiu aniołów wyższego rzędu. Według tradycji chrześcijańskiej i żydowskiej, gdy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i nakłonił do buntu aż 1/3 aniołów, Michał wystąpił jako pierwszy przeciwko niemu z okrzykiem: „Któż jak Bóg!”, okazując całkowitą wierność wobec Boga.

W Nowym Testamencie św. Michał pojawia się jako stojący na czele hufców niebieskich, zwycięsko walczący z Szatanem i jego zwolennikami (Jud 0,9; Ap 12,7). U pisarzy kościelnych uchodzi za księcia aniołów, archanioła, któremu Bóg powierza zadania wymagające szczególnej siły. Wstawia się u Boga za ludźmi, jest aniołem stróżem ludu chrześcijańskiego.

Michał jest archaniołem, którego wierni przyzywają w walce przeciw siłom zła. Wierzą, że pomaga odnaleźć wewnętrzne światło. Historycznie jest obrońcą zarówno Izraela, jak i Kościoła katolickiego. Jest patronem m. in. policjantów, żołnierzy i małych dzieci, a także dobrej śmierci. Opiekuje się pielgrzymami i obcymi ludźmi. Archanioł Michał jest ognistym wojownikiem, Księciem Niebiańskiej Armii, która walczy w imię sprawiedliwości i prawa. Daje wsparcie wszystkim, którzy znajdują się w strasznym ucisku. Przede wszystkim jest przywoływany przez celebransa w obrzędach egzorcyzmu.

Modlitwa do św. Michała Archanioła

Za pontyfikatu papieża Leona XIII (1878-1903) wzmogły się ataki masonerii na Kościół katolicki. Pewnej nocy Ojciec Święty doświadczył przerażającej wizji demonów krążących nad Wiecznym Miastem. Pod wpływem tego przeżycia, wstrząśnięty do głębi, napisał specjalną modlitwę do św. Michała Archanioła. Była ona odmawiana po każdej Mszy. Reforma liturgiczna zniosła obowiązek jej odmawiania, chociaż jest w dalszym ciągu odmawiana w formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego. Obecnie Kościół rozważa jej przywrócenie. Powodem ma być wzrost ignorowania zła, a tym samym wzrost liczby demonicznych opętań. W obliczu poważnych zagrożeń duchowych, należy ona do najważniejszych modlitw Kościoła katolickiego:

Święty Michale Archaniele, broń nas w walce.

Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha

bądź nam obroną.

Niech go Bóg pogromi, pokornie o to prosimy.

A Ty, Książę wojska niebieskiego,

Szatana i inne duchy złe,

które na zgubę dusz krążą po świecie,

mocą Bożą strąć do piekła.
Amen.

Akt zawierzenia św. Michałowi Archaniołowi

Święty Michale Archaniele, stań jeszcze raz na czele swego Niebieskiego Wojska i z Twym okrzykiem „Któż jak Bóg!” – przyjdź nam z pomocą w tej nierównej walce dobra ze złem, aby Boży ład i pokój zapanowały nad światem. Niech cały świat stanie się Królestwem Bożym na większą chwałę Trójcy Przenajświętszej.

Święty Michale Archaniele, zawierzam Ci siebie i swoje kapłaństwo. Chroń mnie od Szatana i od wszelkiego zła, abym – zawsze wierny Kościołowi – mógł dawać o Bogu najpiękniejsze świadectwo wiary dla Jego chwały i zbawienia ludzi. Amen.

VIII. Patron

Św. Sebastian – męczennik

mężny wyznawca i żołnierz Chrystusa

Męczeńska śmierć

Sebastian nie miał większych problemów z dostaniem się do pałacu cesarskiego. Nierozpoznany przez strażników, wkrótce stanął przed cesarzem. Ten zdumiał się.
– Tyś jest Sebastian, którego kazałem rozstrzelać? – zapytał.

– Jam jest od Boga, którego chwalę, od śmierci wskrzeszony, abyś znał moc Boga, którego niewinne święte sługi prześladujesz, zabijając ludzi cnotliwych. Poznaj przynajmniej z tego cudu, który widzisz, Bóstwo Chrystusowe, a brzydź się tymi swoimi bałwanami i szatańską służbą – odrzekł Męczennik.

Niestety cesarz nie wyszedł naprzeciw Łasce, jaką za pośrednictwem swojego sługi, oferował mu Bóg. Natychmiast zawołał strażników i rozkazał zatłuc dzielnego chrześcijanina pałkami, a ciało wrzucić do kanału ściekowego.

Wolą Boga było jednak zachować relikwie męczennika dla przyszłych pokoleń. Sebastian ukazał się we śnie pewnej chrześcijance, Lucynie, i wskazał miejsce, gdzie jego ciało się znajdowało. Stamtąd staraniem szlachetnej Lucyny wydobyto ciało Świętego Męczennika i pochowano w katakumbach przy via Apia, które zostały później nazwane jego imieniem. Nad grobem rychło została zbudowana bazylika ku jego czci. Wydobyte spoczęło w katakumbach i stało się przedmiotem kultu wiernych.

Po wiekach imię Sebastiana zasłynęło ponownie, gdy w 680 r. uratował od szerzącej się zarazy Rzym. Od tej pory wzywają go wierni zagrożeni zarazą. Opiekuje się także żołnierzami, rannymi, strzelcami i rusznikarzami. Kościół wspomina go w dniu narodzin dla nieba, czyli 20 stycznia.

IX. Wzór do naśladowania

Św. Ignacy Antiocheński

(„rozpalony ogniem”)

Już samo jego imię Ignacy (łac. ignis – ogień), mówi bardzo wiele o historii chrześcijańskich męczenników na początku II wieku. Był biskupem Antiochii, miasta, w którym zgromadziła się duża rzesza wyznawców Chrystusa. Nie lękał się okrutnej śmierci, dlatego jest świadkiem chrześcijańskiej nadziei i niewzruszonej wiary w życie wieczne.
Kiedy został biskupem, bardzo troszczył się o swoją gminę. Jezusowe słowa: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął” (Łk 12, 49), stały się główną inspiracją w jego posłudze apostolskiej. Przez swą działalność ewangelizacyjną, św. Ignacy w stopniu heroicznym wypełnił to pragnienie Pana, nawet za cenę narażenia się na śmierć męczeńską.
Po krótkim i niesprawiedliwym procesie, został skazany na śmierć przez pożarcie przez lwy. Wyrok miał być wykonany w Rzymie, dlatego sędziwy Pasterz odbył swą ostatnią podróż misyjną z Antiochii do Rzymu. Przemierzając pieszo i płynąc statkiem pod rzymską eskortą docierał do kolejnych miast i portów, gdzie spotykał oczekujących na niego braci w Chrystusie. Spragniony męczeństwa powstrzymywał ich, by nie zwracali się do cesarza z prośbą o jego ułaskawienie. Do wspólnot chrześcijańskich napisał siedem listów. W jednym z nich wyraził żarliwe pragnienie:

Proszę was, wstrzymajcie się od niewczesnej życzliwości. Pozwólcie mi się stać pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga. Jestem Bożą pszenicą. Zostanę starty zębami dzikich zwierząt, aby się stać czystym chlebem Chrystusa.

X. Ulubione pozdrowienie chrześcijańskie

Własne, ale teologicznie najbardziej wskazane:

„Niech będzie uwielbiony Bóg w Trójcy Jedyny!”

XI. Ulubiony okres liturgiczny

1. Wielkanoc

2. Adwent (ale wyłącznie w wymiarze eschatologicznym)

XII. Najbardziej upragnione i czczone święta

1. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

2. Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego

3. Uroczystość Trójcy Świętej

4. Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

5. Święto miłosierdzia Bożego

XIII. Wiodące zainteresowania (priorytety)

Teologia (przede wszystkim teologia „pastoralna”)

Ewangelizacja (szczególnie: katolików niepraktykujących)

Zagrożenia duchowe (głównie: demonologia, egzorcyzmy)

Sport

Świat przyrody

gory861

Polityka (w wymiarze obrony wiary katolickiej)

XIV. Ulubiona pieśń

„Duch Pański napełnił okrąg ziemi”

Refren:

Duch Pański napełnił okrąg ziemi, alleluja!

Radujmy się przed Panem

i wysławiajmy wielkie dzieła Boże!

Alleluja, alleluja!

Bóg zbawił nas przez obmycie odradzające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego. Abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego (Tt 3,5b-7).
Wszyscy, których prowadzi Duch Boży są synami Bożymi. Nie otrzymaliśmy ducha niewoli i bojaźni, ale ducha mocy i miłości. I przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze (Rz 8,14-15.26).
Usiłujmy więc zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliśmy wezwani w jednej nadziei, jaką daje nasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich (Ef 4,3-6).
Serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha, który przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego (1 Kor 2,9-10).
Bóg jest Tym, który nas umacnia w Chrystusie, i Tym, który nas namaścił. On też wycisnął na nas pieczęć – i zostawił zadatek Ducha – w sercach naszych (2 Kor 1,21-22).
Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić, tak jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8,26).

XV. Ulubiony zespół religijny

Exodus (A. Puczyński i inni)
Oto jeden z jego utworów (tekst):

Widok z góry najwyższej
(Spełnione marzenie – i… rozczarowanie?)

A kiedy wreszcie nadejdzie

Ta chwila oczekiwana

Że staniesz wysoko na szczycie

Wielka radość

Lecz to, co ujrzysz

Twym całym światem zakołysze

Bo obok twojej, tej „naj”

Są inne góry, jeszcze wyższe

(Pokusa pytania o sens wysiłku)

Powróci natrętne pytanie

Czy warto naprawdę było

Mozolnie stawiając krok za krokiem

Odnosić zwycięstwo nad losem i sobą

Przecież im wyżej będziesz

Tym trudniej żyć

I większa przepaść pod tobą

(Zmaganie się)

Serca drżenie

Żal

Niepewność

Że wszystko minie

(Epilog – końcowa refleksja)

Lecz tylko stamtąd

Tylko stamtąd

Zobaczyć możesz

Jak pięknie jest w dolinie

XVI. Ulubiona muzyka

elektroniczna (Jarre, Vangelis, Oldfield, Kitaro, Morricone, Zimmer, Preisner)

tzw. rock symfoniczny (np. Mask Vangelisa)

muzyka organowa (szczególnie J. S. Bacha)

muzyka pasyjna (śpiew: motety pasyjne)

śpiew gregoriański

XVII. Ulubiony sport

Speedway (żużel)

Tenis (ziemny)

Piłka siatkowa

Piłka nożna

Lekkoatletyka

XVIII. Ulubione „zwierzątko”

Tygrys

images

XIX. Ulubiona potrawa

Ryba

XX. Cechy, które budzą największy sprzeciw (moralną odrazę)

– Hipokryzja

– Liberalizm (w kwestii wiary)

– Pycha

XXI. Sugestie pastoralne (duszpasterskie)

Bardzo ważnym aspektem wiary jest poznanie, zdobycie określonej wiedzy, przede wszystkim religijnej. Nie można kochać kogoś lub cenić coś, kogo lub czego się nie zna. Stąd postuluje się nieustanne zdobywanie i pogłębianie wiedzy religijnej. W realizacji powyższego celu nieocenioną rolę spełniają media katolickie.

Autor poleca następujące media (jeśli innych nie wymienia, nie znaczy, że je automatycznie odrzuca):

– prasa katolicka: „Niedziela”, „Idziemy”, „Źródło”, „Egzorcysta” „Gość Niedzielny”, „Nasz Dziennik”, „Polonia Christiana”

– prasa świecka: „Sieci”, „DoRzeczy”, „Gazeta Warszawska”, „Gazeta Polska Codziennie”.

– rozgłośnie katolickie: Radio „Jasna Góra”, Radio „Warszawa”, „Radio Niepokalanów” a szczególnie Radio „Maryja” (najodważniej broni wiary katolickiej i polskiej racji stanu!)

– telewizja katolicka: „TV Trwam”

– Internet (blogi katolickie): fronda.pl; katolik.pl; PCh24.pl; naszdziennik.pl; Prawy.pl